سوال مستمر

شاید شب بیست و سوم در هیچ مجلسی شرکت نکنم. شاید باز هم بروم سر کوهی، ته دشتی. شاید هم بمانم در خانه، بروم پشت بام، بنشینم در حیاط. شاید فقط قرآنی به سر بگیرم و بس. دلم می خواهد از فرصت مغتنم، استفاده ای مغتنم کنم. لختی با خودم باشم در خلوتی؛ به جای حاجت خواستن، بیندیشم که چه باید خواست، چه باید کرد، چگونه باید بود؟ آری؛ چگونه باید بود؟ همان سوال مکرر و ملال آور، اما مستمر و فراگیر و تاثیرگذار.

دیشب در هنگامه خودکشی مجلس گردان، می اندیشیدم به عمری که رفت، به اینکه خیلی بمانم، دو برابر اینکه تا کنون بوده ام، و اینکه چه باز خواهد ماند از این عمر. باز هم همان دغدغه قدیمی؛ دغدغه ماندنی ها و نماندنی ها.