یقین

از دعای مکارم الاخلاق امام سجاد علیه السلام:

خداوندا! به همان اندازه که در میان مردم به من ترفیع درجه و علو مقام و حرمت و شهرت نصیب می کنی، به همان اندازه به من ذلت درونی ببخش و اگر عزت ظاهری نصیب می کنی، ذلت باطنی و خضوع به من بده.

مرا تا آنگاه که عمرم در طاعت به کار رود، باقی بدار و هر گاه عمرم تبدیل به چراگاه شیطان شد، پیش از اینکه غضب تو بر من حتمی شود و خشم تو بر من چیره گردد، مرا به سوی خود ببر.

از علی علیه السلام نقل شده است که :

کسی طعم ایمان را نمی چشد، تا وقتی که به یقین بداند که آنچه به او رسید، نمی شد که نرسد؛ و آنچه به او نرسید، نمی شد که برسد!

رسیدن به چنان یقین و داشتن چنان ایمانی، به آدمی آرامشی می بخشد، ورای حد تصور. چنین یقینی، مصیبات دنیا را بر ما آسان می کند. اللهم اقسم لنا... من الیقین ما یهون علینا به مصیبات الدنیا. (در اعمال شب نیمه شعبان)

چنین یقینی که گویی لوح قضا و قدر را در برابر چشم آدمی می گشاید،‌ این اعظم نعمت های خدا، شخصیتی به ادمی می بخشد که از رنج و خوف و حزن های عادی تاثیر نمی پذیرد.

الرضا بمکروه القضا، من اعلی درجات الیقین. (امام صادق علیه السلام)