!صعب روزی ، بوالعجب کاری ، پریشان عالمی

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان آمد ، خدایا همدمی

چَشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو ؟
!ساقیا جامی به من دِه، تا بیاسایم دمی

زیرکی را گفتم این احوال بین؛ خندید و گفت :
!صعب روزی ، بوالعجب کاری ، پریشان عالمی

در طریق عشق بازی ، امن و آسایش بلاست
ریش باد آن دل، که با درد تو خواهد مرهمی

اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
رهروی باید ، جهانسوزی؛ نه خامی ، بی غمی

آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت ، از نو ، آدمی

گریه ی حافظ چه سنجد پیشِ استغنای عشق؟
!کاندرین دریا نماید هفت دریا، شبنمی

خدا پدر این جناب حافظ را بیامرزد که برای هر شرایطی، شعری دارد! خودش را هم بیامرزد، ما که بخیل نیستیم!

نوشتنم نمی آید. اما پر از حرفم. چه باید کرد در عالمی که هر روز، رنگی به خود می گیرد؟ این سرای فریب، چگونه می فریبد؟ چه کسی را می فریبد؟

می کوشد که همه را بفریبد، اما هر کسی را در سطحی! و یک سطح نه چندان نازل آن، اینکه آدمی را به خود مشغول و با خود درگیر می کند. دنیا حریف خوبی برای کشتی گرفتن نیست، به آن نپردازیم، از آن بپردازیم.

گر تکیه دهی وقتی، بر تخت سلیمان ده
ور پنجه زنی روزی، در پنجه رستم زن!