!صبر و ظفر ساکنان یک کویند

علی علیه السلام: "صبور هرگز ظفر را از دست نمی دهد"

آیا اینکه انتظار داشته باشیم زندگی بی دردسر باشه، انتظار واقع بینانه ای است؟ آیا حق داریم انتظار داشته باشیم که آدمها کارهاشون رو همونطور که باید انجام بدهند؟

به نظر من به عنوان یک توصیه اخلاقی باید به دنبال این باشیم که همه آدمیان "خوب" باشند؛ اما حقیقت این است که خطا در میان آدمیان قاعده است، و واقع بینی اقتضا می کند که از مواجه شدن با خطاها و نقصان های آدم ها، تعجب چندانی نکنیم. اصولا خطای دیگران، محک آزمایش ماست. اگر دیگران خطا نکنند و همه چیز بر وفق مراد ما پیش برود، ما چگونه باید امتحان شویم؟

آنچه وظیفه ماست، مدیریت خطاهاست، و مدیریت خطاکاران! با همین خطاکاران باید حشر و نشر و زندگی و کار کرد.

آرامشی که ما در دنیا به دنبال آن هستیم و برایش حسرت می خوریم و خودکشی می کنیم، در این دنیا فراهم شدنی نیست؛ یادمان باشد!

هیچ کنجی بی دد و بی دام نیست

جز به خلوتگاه حق آرام نیست

منبع آرامش، درون ماست. کسی که باور کند که از هیچ چیزی جز خودش انتظاری نداشته باشد، به منبع آر امش می رسد؛ چون انتظاری که از خودمان داریم را می توانیم برآورده کنیم، و از غیر خود هم که انتظاری نداریم که برآورده نشدنش ناراحتمان کند!

تنها چیزی که باید ناراحتمان کند، اینستکه انتظار واقع بینانه و به حقی که از خودمان داریم را بدون عذر موجه بر نیاوریم.

به این ترتیب، جهت همه فلش ها به سمت خودمان بر می گردد؛ "تغییر از من آغاز می شود."

هر چه بیشتر بتوانیم انتظاراتمان را کاهش دهیم، و هر چه بیشتر تلاش کنیم که انتظاراتی که از خودمان داریم را انجام دهیم، آرامتر خواهیم بود و کمتر احساس فشار خواهیم کرد.

(در ضمن در پرانتز این را هم بگم که یکی از انتظاراتی که خوبه از خودمون داشته باشیم، برآوردن انتظارات دیگران است در حد مقدور و با رعایت ضوابط مربوط! شرحش باشه برای بعد.)

اما نکته آخر:

"الصبر مفتاح الفرج"!

باید باور کنیم که یکی از کلید های گشایش کارها، زمان است که می گذرد؛ و این گذشت زمان عجب نعمتیست! در بسیاری موارد باید گذاشت که زمان نقش خود را بازی کند، باید صبر کرد و کاری نکرد! آری کاری نکردن هم در جای خودش از آن کارهای کارستان است!