دوازدهم اردیبهشت

در چنین روزی در سال 1359 خانم هدی نجفی – از فعالان وبلاگ نویسی ایران – به دنیا آمدند. انشا الله سالهای سال شاد و سرزنده و با نشاط، در ره کشف حقایق کوشند، شربت جرأت و امید و شهامت نوشند، ره حق پویند، حق جویند و از حق گویند، آنچه آموخته اند بر دگران نیز نکو آموزند...

تولدشان را به خودشان، به جواد عزیر و همه دوستان و دوستدارانشان تبریک میگم.

البته این روز را که روز معلم هم باشد، باید به دوستان معلم هم تبریک بگم. معلم که نیستم، اما معلمان را دوست دارم! به همه رفقای مدرسه ای، خصوصا حمید و محسن که بیشتر و درست و حسابی تر از بقیه، معلم هستند تبریک میگم و همینطور به علیرضا و همسرش فائزه خانم که آنها هم به دنیای درس و مدرسه باز گشته اند.

دوست ناشناسی کامنت داده بود که بیش از این به این موضوع غم و شادی گیر ندم! البته من روایتی در باره تنوع ندیده ام، ولی قبول دارم که چیز خوبیه! فعلا یه مدتی به موضوعات مختلف می پردازم تا دوباره سر فرصت یکی دو تا مطلب دنباله دار دیگه آماده کنم. از یک نکته در تعجبم که دوستان عزیر چرا فقط در شوخی و تکه پرانی حاضر جوابند و تا بحث کمی جدی می شود، زبان بریده به کنجی می خزند و دهانی به افادت معانی نمی گشایند و سرای سایبر را از جواهر کلام خود محروم می کنند؟

نکته آخر اینکه دوست عزیزم، سید هادی دولت آبادی که از یاران غار علی آقا محمدی و صبیه شان در جریده جلیله هموطن سلام (البته در معیت سید محمد جواد امین جواهری) و از ارادتمندان حسین شریعتمداری و جریده دریده کیهان و از اهالی فرهنگ و اندیشه و از اعاظم اوتاد روزگار ما و از منتقدان صریح الهجه عبدالکریم سروش و ... است (یه چیزی تو مایه های کچل و زلفعلی!) وبلاگی افتتاح فرموده است که لینکش را در اینجا می گذارم. هر چند که لابد بسیاری از دوستان خبردار شده اند و من کمی دیر یادم افتاده! در هر حال برای این دوست عزیزم – که امیدوارم شوخی هایم را ببخشد و گناهش را به پای جواد زارعی بنویسد – آرزوی توفیق می کنم و منتظر دیدن نظرات خواندنی اش در وبلاگش هستم.

http://hekayatnevis.blogspot.com

راستی یه نفر دیگه هم وبلاگ راه انداخته که گفته فعلا به کسی نگم! بعدا میگم.

موفق باشید