به پیامبر خود تأسی کنید

1- در بروز رسانی مطالب اینجا وقفه ای افتاده است که دلیلش تکراریست! عذرم را از ذکر مکرر آن بپذیرید.

2- یک سال از شروع وبلاگ نویسی می گذرد. همچنان در اندیشه راه اندازی سایت مستقلی هستم که در آن بتوان تنوع بیشتری به مطالب داد. اگر کسانی از دوستان عزیز باشند که همراهی کنند، می توان یک نوع وبلاگ دسته جمعی به راه انداخت با یک نام و آدرس مشترک. این امر البته بعضی جوانب شبه حقوقی (!) هم دارد که باید در نظر گرفت.

3- آغاز این وبلاگ مصادف بود با عید غدیر سال گذشته. قصد داشتم در این سالگرد قمری، مطلبی دو منظوره بنویسم که ننوشتم. بد نیست اقلا از همان مطلب سال گذشته، عباراتی از نهج البلاغه برایتان نقل کنم:

فتاس بنبيک الاطيب الاطهر – صلي الله عليه و آله – فان فيه اسوه لمن تاسي ... و احب العباد الي الله المتاسي بنبيه.

عرضت عليه الدنيا فابي ان يقبلها؛ و علم ان الله سبحانه ابغض شيئا فابغضه؛ و حقر شيئا فحقره و صغر شيئا فصغره. و لو لم يکن فينا الا حبنا ما ابغض الله و رسوله و تعظيمنا ما صغر الله و رسوله، لکفي به شقاقا لله و محاده عن امر الله.

4- مطلب قبلی، تکمله ای دارد که قدری مفصل است. در واقع پرسش مقدری هست که کسی نپرسید! پرسشی که در نهایت به یک مسأله دامنه دار و قدیمی، اما آشنا و مبتلا به، ختم می شود که همان مسأله یا شر است. در فلسفه دین، بحثی هست به این نام که در واقع از استدلالات ملحدین در برابر الهیون است. اگر دنیا در ید قدرت با کفایت موجودی عالم و قادر و خیراندیش است، چرا شرور و بدی هایی غیر قابل انکار در آن وجود دارند؟ این از تقریر ساده آن مساله فلسفی. اما همچون معمول، آنچه برای من از حل معماهای صرفا فلسفی جذاب تر است، در آمدن از پارادوکس های عملی در زندگی روزمره و تنظیم ذهنیت هایمان با منظومه واقعیاتی است که ما را احاطه کرده است. امیدوارم به زودی این مطلب را بنویسم.

5- باز هم سال جدید قمری با محرم شروع شد! و باز هم من و این واقعه که خودش و حواشی تاریخی ـ اجتماعی اش، مرا حیرت زده می کند! راستی باز هم کسی هست که با من شام غریبان را غریبانه در تاریکی و سرمای شبانگاهی کوه، همراهی کند؟!

(این چند بیت را هم ببینید.)