فرازهایی از خطبه 160 نهج البلاغه

" و لقد کان فی رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم ما یدلک علی مساویء الدنیا و عیوبها: اذ جاع فیها مع خاصته و زویت عنه زخارفها مع عظیم زلفته.

فلینظر ناظر بعقله: ا کرم الله محمدا بذلک ام اهانه؟ فان قال: اهانه؛ فقد کذب – والله العظیم – بالافک العظیم. و ان قال: اکرمه؛ فلیعلم ان الله قد اهان غیره حیث بسط الدنیا له و زواها عن اقرب الناس منه ...

خرج من الدنیا خمیصا و ورد الاخره سلیما. لم یضع حجرا علی حجر حتی مضی لسبیله و اجاب داعی ربه. "

در زندگی رسول خدا – که سلام و صلوات خدا بر او و خاندانش باد – اموری هست که تو را به عیوب دنیا واقف می سازد؛ او و نزدیکانش در دنیا گرسنه بودند و با این که منزلت و مقام عظیمی در پیشگاه خداوند داشت، خدا زینت های دنیا را از او دریغ کرد.

بنابر این هر کس باید با عقل خویش بنگرد که آیا خداوند با این کار، پیامبرش را گرامی داشته یا به او اهانت کرده است؟ اگر کسی بگوید او را تحقیر کرده است، به خدا سوگند؛ این دروغ محض است. و اگر گوید او را گرامی داشته است، باید بداند خداوند دیگران را خوار شمرده که از زینت های دنیا بهره مندشان کرده است و این زینت ها را از مقرب ترین افراد به خود دریغ داشته است...!

او با شکم گرسنه از این جهان رفت و با سلامت روح و ایمان به سرای دیگر وارد شد و سنگی بر سنگی ننهاد تا جهان را ترک کرد.