به یاد یک دوست

خبردار شدم که بابک حکیمی نیا ـ که از گروه فیزیک دانشگاه تهران می شناختمش ـ به رحمت خدا رفته است. نام او همواره برایم تداعی کننده غزلی از حافظ بود که اول بار از او شنیدم، در کتابخانه گروه فیزیک و نمی دانم به چه مناسبت! با هم نشست و برخواست چندانی نداشتیم، یک روز اتفاقی در کتابخانه از کنار هم رد می شدیم که نمی دانم چه شد که این غزل را برایم خواند! به یاد او این غزل زیبا را بخوانید و برایش آمرزشی طلب کنید. روانش شاد.

می خواه و گل افشان کن، از دهر چه می​جویی؟
این گفت سحرگه گل، بلبل تو چه می​گویی؟

مسند به گلستان بر، تا شاهد و ساقی را
لب گیری و رخ بوسی، مِی نوشی و گل بویی

شمشاد خرامان کن و آهنگ گلستان کن
تا سرو بیاموزد از قد تو دلجویی

تا غنچه خندانت دولت به که خواهد داد
ای شاخ گل رعنا از بهر که می​رویی؟

امروز که بازارت پرجوش خریدار است
دریاب و بنه گنجی از مایه نیکویی

چون شمع نکورویی، در رهگذر باد است
طرف هنری بربند، از شمع نکورویی

آن طره که هر جعدش، صد نافه چین ارزد
خوش بودی اگر بودی، بوییش ز خوش خویی

هر مرغ به دستانی، در گلشن شاه آمد
بلبل به نواسازی، حافظ به غزل گویی