بهاریه 2

ز کوی یار می​آید، نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی، چراغ دل برافروزی

چو گل گر خرده​ای داری، خدا را، صرف عشرت کن
که قارون را غلط​ها داد، سودای زراندوزی

ز جام گل، دگر بلبل، چنان مست می لعل است
که زد بر چرخ فیروزه، صفیر تخت فیروزی

به صحرا رو که از دامن، غبار غم بیفشانی
به گلزار آی کز بلبل، غزل گفتن بیاموزی

چو امکان خلود، ای دل، در این فیروزه ایوان نیست
مجال عیش فرصت دان، به فیروزی و بهروزی

طریق کام بخشی چیست؟ ترک کام خود کردن
کلاه سروری آن است، کز این ترک بردوزی

سخن در پرده می​گویم، چو گل از غنچه بیرون آی
که بیش از پنج روزی نیست، حکمِ میرِ نوروزی

ندانم نوحه قُمری، به طرف جویباران چیست
مگر او نیز همچون من، غمی دارد شبانروزی؟

می​ای دارم چو جان صافی و صوفی می​کند عیبش
خدایا هیچ عاقل را، مبادا بخت بد روزی

جدا شد یار شیرینت، کنون تنها نشین ای شمع
که حکم آسمان این است، اگر سازی و گر سوزی

به عُجب علم نتوان شد ز اسباب طرب محروم
بیا ساقی که جاهل را، هنی تر می​رسد روزی

می اندر مجلس آصف، به نوروز جلالی نوش
که بخشد جرعه جامت، جهان را ساز نوروزی

نه حافظ می​کند تنها، دعای خواجه تورانشاه
ز مدح آصفی خواهد، جهان عیدی و نوروزی

جنابش پارسایان راست، محراب دل و دیده
جبینش صبح خیزان راست، روز فتح و فیروزی