!دلم گرفته ای دوست؛ هوای گریه با من

بسی تیر و دی ماه و اردیبهشت
بیاید که ما خاک باشیم و خشت

مجلس ختمی بودم که استثنائا از دهان سخنرانش، سخنان قابل قبولی بیرون می آمد؛ از جمله این بیت، و شعری هم از پروین اعتصامی. شاید آن را هم بگذارم اینجا.

* * * * * * * * * *

چندی است فضای این دریچه میان ما کمی غبار آلود است! طبیعی است، فضای روزگار من هم غبار آلود است! هوای حوصله ام هم ابری است.

ستاره ها نهفتم، در آسمان ابری
دلم گرفته ای دوست؛ هوای گریه با من!

این روزها هم بگذرد، "نرم نرمک می رسد اینک بهار"! بهار روح و روحیه ما هم خواهد آمد. اندکی تحملم کنید. ان شالله به زودی جو اینجا هم عوض می شود. بهار، برکت دارد. مبارکتان باشد؛ از حالا!