زهر شیرین

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق
که نامی خوشتر از اینت ندانم.

وگر هر لحظه رنگی تازه گیری
به غیر از زهر شیرینت نخوانم.

تو زهری، زهر گرم سینه سوزی
تو شیرینی که شور هستی از توست.

شراب جام خورشیدی که جان را
نشاط از تو، غم از تو، مستی از توست.

به آسانی مرا از من ربودی
درون کوره غم آزمودی.

دلت آخر به سرگردانیم سوخت
نگاهم را به زیبایی گشودی.

بسی گفتند: دل از عشق برگیر!
که نیرنگ است و افسون است و جادوست!

ولی ما دل به او بستیم و دیدیم
که زهر است ... اما نوشداروست.

چه غم دارم که این زهر تب آلود
تنم را در جدایی می نوازد.

از آن شادم که در هنگامه درد
غمی شیرین دلم را می نوازد.

اگر مرگم به نامردی نگیرد
مرا مهر تو در دل جاودانیست.

وگر عمرم به ناکامی سرآید
تو را دارم که مرگم زندگانیست.

فریدون مشیری