پارسایان و نگاهشان به بلاها و مشکلات

نفس خدا بین بودن شخص پارسا در این جهان، به او تسکین و سکینه می بخشد. مشکلات را در زندگی نمی توان رفع کرد، نمی شود تصور کرد که آدمی در این دنیا هیچ مشکلی نداشته باشد، اما می توان با سکینه بر مشکلات فائق آمد... صبر هم به معنای استقامت و پایداریست و هم به معنای خویشتن داری و از جا در نرفتن و بهترین عکس العمل را در برابر مشکلات از خود نشان دادن. یکجا بهترین عکس العمل، فقط نشستن و منتظر فرصت مناسب ماندن است. یکجا هم آنست که آدمی بلافاصله آستین بالا بزند و وارد عمل شود.امام علی فرمود: "لا یعدم الصبور الظفر و ان طال به الزمان." شخص صبور هرگز پیروزی را از کف نمی دهد، ولو دوران انتظارش طولانی شود.... نشستن و به انتظار پیروزی ماندن هم خود نوعی صبر است. امیرالمومنین خود از کسانی بود که همین کار را کرد....

من عجب دارم ز جویای صفا
کو رمد در وقت صیقل از جفا

کسی که می خواهد در این دنیا پاک شود، نمی تواند از مشکلات بگریزد و یا از آنها روی در هم بکشد. تمثیل زیبای مولوی در این مورد شنیدنیست. می گوید: بلاهایی که در این دنیا بر سر آدمی می آیند، مثل چوبیست که بر فرش پر خاک می زنند. اما خاک را می زنند نه فرش را! بلاها بر ناخالصی ها فرو می آیند نه بر آدمی!

بر نمد، چوبی که آنرا مَرد زد
بر نمد آنرا نزد، بر گَرد زد

اگر آدمی چنین فلسفه ای در این عالم داشته باشد، بلا ها هم برایش معنادار می شوند و هم جهت بخش و مرکب سعادت.

اوصاف پارسایان – عبدالکریم سروش