انگیزه وبلاگ نویسی

باسمه تعالی

یا رب آن آهوی مشکین به ختن باز رسان
وان سهی سرو خرامان به چمن باز رسان

دل آزرده ما را به نســیـمـی بنــــــــــواز
یعنی آن جان ز تن رفته به تن باز رسان

بسیار پیش می آید که دقایقی را - کم یا زیاد – با خودم گفتگو میکنم، طبیعتا در مورد همه جور موضوعی!

خیلی اوقات می شود که دلم می خواهد انها را با کسی در میان بگذارم، اگر اهلی بود و گفتگوی یک نفره ام دو نفره شد که فبها المراد؛ اگر هم نبود و فقط گوش شنوا بود، باز هم مطلوبِ زبان دراز! کمترین فایده اش اینست که افکارم در هنگام بیان قدری منسجم تر می شود و این تجربه ایست که من فراوان دارم. همواره آدمی وقتی با خودش گفتگو میکند از بسیاری از جزئیات – که آنها را برای خود بدیهی و روشن تصور میکند - به سرعت می گذرد در حالیکه وقتی برای دیگری می گوید ناچار است بسیاری از آنها را باز تر کند و این خود کم بهره ای برای انسجام فکر ندارد. چه بسا در مواردی هم برخی از آن مفروضات یا بدیهیات را سست و بی بنیاد می یابد!

مدتیست در فکرم که از این امکان فراهم آمده در اینترنت – حداقل به عنوان بایگانی ! - بهره بگیرم و تلاش کنم از آن طریق هم افکارم را قدری منسجم کنم، هم امکان دیدن دیگران را فراهم کنم و هم اگر کسانی پیدا شدند که مطلبی برایشان جالب بود و نظری داشتند، بهره ای بگیرم.

یکی از اون مواقعی که این فکر تقویت می شود، شبهای قطار است که کمابیش دو هفتم شبهای عمر مرا دچار لرزه و تکان های خود کرده است! (تقریبا هر هفته دو شب را در رفت و برگشت به دانشگاه مشهد در قطار می گذرانم)

هنوز در مورد چگونگی دسته بندی مطالب مطمئن نیستم، اما سعی خواهم کرد که علی رغم تنوعی که مطالب خواهند داشت، وبلاگ خیلی هم بی حساب و کتاب نباشد.

• احتمالا به روز رسانی مطالب حدود 12 نیمه شب خواهد بود.
• فعلا گمان می کنم که هر روز مطلبی - کوتاه یا بلند - خواهم نوشت، تا ببینم کی خالی یا خسته می شوم !
• سعی می کنم هر بار یک یا چند بیت شعر یا حکایت یا نقل قولی هم به مقتضای احوال خودم، یا به مناسبت ایام ، یا حتی بدون مناسبت بنویسم.

امیدوارم کار بیهوده ای نباشد و خیری از آن برخیزد.